Reisverslag Afrika

De geur van Afrika

De eerste zin die Tessa als vreugdekreet uitroept op de vliegtuigtrap, de warme, zwoele Afrikaanse avond in, is
“Ik ruik Afrika, heerlijk!”

En ja, het is weer een ontmoeten zoals alle keren, heel vertrouwd. De letterlijke warme deken door de temperatuur en luchtvochtigheid, maar ook het warme gevoel van de mensen, een warm welkom met Akwaba (welkom) en de airport pickup die al klaar staat met een bordje voorzien van mijn naam. Heerlijk! I love Africa!


De warme bevlogenheid in Mognori Eco-village

Het dorpje Mognori ligt te midden van prachtige bossen en gras, een voor ons westerlingen echt Afrikaans dorpje, met lemen huisjes en rieten daken. We worden opgevangen door een zeer lieve oudere man, die behoorlijk Engels spreekt en ons het liefst gelijk naar zijn kano wil leiden. Aangezien we onze zware tassen wel even kwijt willen, gaan we eerst het dorpje in, waar we hartelijk door meer mensen werden opgevangen. Een lieve oudere vrouw, die de moeder blijkt van een van de gidsen, neemt onze tassen aan en laat vol trots de kamer zien die zij voor gasten heeft. Prachtig, eenvoudig maar schoon, grenzend aan het binnenplaatsje van het huis. Op onze toer door het dorpje zijn we eerst een huisje opgeklommen, het daar heel gebruikelijk ook op het dak te leven. Gasten mogen ook op het dak slapen als ze dat liever doen. Het is een prachtig overzicht over het dorp.

Daarna neemt onze gids ons mee langs de graandroger, waar de duiven de resten tussen het graan vandaan pikken. De medicijnman legt ons van alles uit over poedertjes voor een hernia en het bevorderen van het slapen (of de seks) tussen man en vrouw. De gastvrijheid is enorm, we worden overal met open armen ontvangen. Het hoogtepunt blijkt inderdaad de kanotocht. De houten spitse bootjes worden gebruikt om de ondergelopen weg te doorwaden met allerlei spullen, zelfs computers en brommers. Onze gids vraagt of hij een van de kano’s even mag lenen. Als een zeer ervaren bootman peddelt hij ons tussen de bomen en laaghangende takken door, een stukje het Mole National Parc in. In de nachtelijke uren komen de krokodillen hier tevoorschijn. Het is prachtig en het enthousiasme van onze kanoman maakt het zo bijzonder.

Natuurlijk is ons al snel gevraagd of we ook willen blijven eten, waar we geen nee tegen zeggen. Dus bij terugkomst van het kanoën worden we nog even uitgedaagd door de jongetjes van het dorpje om een potje voetbal met ze te spelen en dan staat al snel het eten klaar. De moeder van een van de gidsen heeft heerlijke bruine bonen met rijst voor ons klaargemaakt en daar een eitje bij gekookt. Afgedekt dient ze het op, op het kleine tafeltje dat ze in de gastenkamer heeft neergezet, zodat we geen last hebben van de zon. Ze heeft zelfs een kratje cola voor de gasten staan.
Na het eten nemen we uitgebreid afscheid van deze warme mensen. Ze willen ons graag wegbrengen, dus worden de jongens met motoren geroepen, het enige vervoermiddel in dit dorp. Bepakt en bezakt houden we de jongens stevig vast wanneer we met behoorlijke snelheid over de oranje, bruine dirt-roads rijden. Wat een gevoel van vrijheid!


De regenpijp roken

Achterop de motor rijden we naar Taneka. Eerst even tanken. Langs de weg staan hier overal stalletjes met glazen literflessen, veelal oude wijnflessen. Wil je tanken, dan koop je zo je litertje benzine dat met behulp van een trechter in de tank wordt gegoten. Al snel gaan we ‘en brousse’ een van de prachtig rode zandwegen op. Veel vrouwen lopen met spullen op hun hoofd naar het dorpje aan de weg. Het is vandaag marktdag en dus grote drukte.

Onderweg ontmoeten we een familie van het nomadische Peulh volk. Een vrouw en haar drie kinderen zijn op weg naar de markt met hun koopwaar in grote schalen op het hoofd. Als we vragen of we een foto mogen maken, maken ze zich eerst mooi. De borsten worden verborgen in smoezelige t-shirts en de schalen gaan van het hoofd gehaald. Zo worden wel hun prachtige haren zichtbaar, voorzien van een soort van knoop op het voorhoofd.

We rijden verder tot beide brommers plots stoppen en de lokale mannen op hun knieën gaan liggen voor een man met slechts een dierenhuid om zijn nek, waardoor zijn geslachtsdelen nog net bedekt zijn. Deze man blijkt het hoofd van de traditionele chiefs, van het dorp waarnaar we op weg zijn. In het museum hebben we ons al uit laten leggen dat het volk 12 traditionele chiefs heeft en 4 koningen. De 'opperchief' wordt vergezeld door 2 mannen in prachtige lokale pakken.

We rijden verder, in een keer naar het dorp dat we prachtig tegen een heuvel zien liggen met zijn lemen hutjes met rieten daken. Als eerste treffen we de koning van het eerste dorpje. We gaan een rond hutje door en komen op zijn binnenplaats, waar hij op een soort veranda voor een hut zit, ook in een eenvoudig smoezelig traditioneel pak. Op de muur zijn tientallen telefoonnummers geschreven. Onze gids vertelt in zijn mengelmoes van Frans en Engels wie welke rol heeft. De koningen worden gekozen door de chiefs, zij zijn verantwoordelijk voor het dagelijks leven in de community. De chiefs zijn voor het bovenaardse en hebben allemaal een bijzondere taak, zoals regenmaker of beschermer tegen gele koorts. Even verderop zit een bijna blote man, met alleen een leren broekje aan. Hij blijkt de chief te zijn van de gele koorts en leert mensen hoe ze deze ziekte kunnen voorkomen in ceremonies. Zijn vrouw en kinderen zitten met hem op de ronde verzameling van stenen. Lurkend aan zijn pijp beantwoord hij zo een paar vragen die onze gids hem namens ons in de lokale taal stelt. We lopen naar een volgende verzameling van huizen, verderop op de berg. Daar treffen we de broer van onze modern geklede gids. Ook hij is net als de vorige chief slechts gehuld in een leren onderbroek. Hij vertelt dat zijn taak is ervoor te zorgen dat het voldoende regent en hij bepaalt welk gewas het beste zal groeien in het komend regenseizoen. We worden verder geleid door de verschillende dorpen en zien mensen op het land werken. De gids vertelt levendig door over de geschiedenis van zijn volk en de tradities. Het is prachtig en de tijd gaat snel, want het is zo indrukwekkend om in een leefomgeving te komen die zo anders is dan wij gewend zijn. Bijzonder te zien met hoeveel geluk en eenvoud dit volk hier op deze paradijselijk heuvel woont.